Sala Kwatermistrza

Mimo, że Sala mieści się w jednym z dawno opuszczonych magazynów nieopodal passeńskiego portu, łatwo tu trafić. A to dzięki systemowi drogowskazów rozmieszczonych w całym miasteczku. Na co ważniejszych budynkach ktoś wymalował niewielkie herby Ferrońskich Diabłów wraz ze strzałkami wskazującymi kierunek. Na drzwiach magazynu zaś widnieje dużo większa wersja herbu, którą widać już z daleka.

Sala Kwatermistrza to nieduże pomieszczenie o drewnianych ścianach. W środku stoi biurko, a za nim siedzi stara niziołka. W jednej ręce trzyma pióro, drugą wskazuje krzesło po drugiej stronie biurka.
Gdy już usiądziesz, niziołka zaczyna zadawać pytania, notując odpowiedzi na leżącym przed nią zwoju.

-Witaj kochanieńki, jak Cię zwą? Co Cię tu sprowadza? Czemu chcesz zostać Diabłem? Jesteś wojownikiem jak widzę... W czym się specjalizujesz? Jak się malują twoje życiowe doświadczenia z wojaczką? - po zanotowaniu odpowiedzi na te pytania zapada chwili ciszy, po czym niziołka odzywa się znowu -Opowiesz mi coś więcej o sobie?

Ostatnio zmieniony przez Irmo dnia Nie 15:31, 28 Lis 2010, w całości zmieniany 1 raz

Człowiek rozglądał się nerwowo dookoła i nie wiedział, gdzie podziać swój wzrok. To, co robisz, to zdrada Cesarstwa, nie możesz..., powtarzał sobie w myślach. Był jednym wielkim wulkanem uczuć i bardzo niewiele dzieliło go od erupcji, pomimo swojego zazwyczaj stoickiego podejścia do życia. Wziął głęboki oddech i zaczął opowiadać.
- Zwą mnie Ważką, jestem synem byłego Kapitana Gwardii Wergiliusza Randala, świeć Pani nad jego duszą, a imię ojciec nadał mi Tomasz.
Urwał, jakby nie wiedząc, co ma powiedzieć dalej. Lawina myśli w jego głowie już dawno zerwała wszelkie barykady. Powieszą Cię za to. Powieszą albo spalą. Tak naprawdę niszczysz teraz wszystko, co do tej pory budowałeś!, huczało w jego głowie. Wiedział, że to nieprawda. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Lotharis już dawno nie jest tym, czym było kiedyś. To ludzie tworzą Cesarstwo. To przez takich jak Ty upada coraz niżej.
- Czemu chcę zostać Diabłem?... Bo Lotharis już nie jest Lotharis. Nie jest tym dumnym królestwem, którym było, to nie mój świat. To nie zbudowane potem i krwią ludzką chwalebne państwo kierowane rozumem i wyższymi celami. To krwiożerczy potwór pragnący coraz więcej. Jesteśmy ludźmi, a bratamy się z wilkami, jaszczurami i kotami. Wiem, że jako Diabeł także mnie to czeka. Ale już nie pod banderą Lotharis.
Człowiek znowu urwał. Pamiętał masakry w Ferronie. Był tam. Nie chciał tego pamiętać, ale był tam, zabijał... Tak trzeba było. To wszystko dla dobra ogółu!, podpowiedział rozsądek. Wiedział, że to gówno prawda. Że to wszystko kłamstwa zmyślone dla bogactwa. Za cenę życia ludzkiego...
- Poza tym... Ja tam byłem. W Ferronie. Mieszkańcy nie zasłużyli na ten los. Chcę odkupić swoje winy - powiedział i spuścił głowę w oczekiwaniu.

-Oj, żebyś chłoptasiu wiedział, że zwierzołaków to tu spotkasz mnóstwo. I co więcej, będziesz im łacno posłuszny - powiedziała niziołka, rechotliwie się śmiejąc. -Dobrze, chłoptasiu, już dobrze. - odezwała się widząc spuszczoną głowę człowieka. -Wpisz no się do tamtej księgi, a my cię potem na Ferron przetransportujemy jak nadejdzie czas.
Niziołka uśmiechnęła się z sympatią, przyglądając się twarzy rekruta. Jednocześnie zwinęła zwój i wsunęła go do szafki w biurku.

Jakkolwiek wyważenia lub kopnięcia drzwi wejściowych można było się spodziewać po krasnoludach bądź podobnie obrośniętych osobnikach, o tyle usłyszenia przeciągłego na modłę południową "przepraszam za najście!" nie antycypował nikt. Chwilę po owym obwieszczeniu, z ukrytym w podtekście pytaniem, do salki weszła całkiem przyjemna w wyglądzie elfka. Jak nakazywał obyczaj skłoniła się w pół, po czym odstawiła pod pobliską ścianę drąg obleczony na szczycie materiałem. Pod płótnem znajdowało się prawdopodobnie ostrze. Oczywiście zakładając, że owa kobieta podążała za południowoelfickimi tradycjami nakazującymi broń obnażać tylko podczas pojedynku.
Wojowniczka miast zająć pozycję siedzącą, stanęła wyprostowana na przeciw kwatermistrzyni i poczęła referować.
- Moja godność, Morte Liancen. Zaprawiona w bojach i nie tylko mistrzyni włóczni z Meliony. Zostałam przysłana przez pewną zewnetrzną siłę w celu obserwacji działalności Diabłów. Jesteśmy nadzwyczaj zainteresowani dalszym rozwojem wypadków i pragniemy wyrazić nasze poparcie dla nadrzędnej idei przyświecającej Waszej organizacji. Zgodnie z odgórnym poleceniem oferuję swoje skromne usługi bojowe i zdolność wypieku rogali.- Po monologu pełnym ukrytych treści, skłoniła się poraz wtóry.

Ostatnio zmieniony przez Zębacz dnia Nie 22:05, 28 Lis 2010, w całości zmieniany 4 razy

-Tak, tak... - pomrukiwała niziołka znad pergaminu. Na koniec mlasnęła i odezwała się do elfki - Panienko Liancen. Cieszę się z twojego entuzjazmu. A jeszcze bardziej w rogali. Ale nie o tym, nie o tym... zdradź no mi cóż to za zewnętrzna siła cię tu sprowadziła.
Niziołka wlepiła w elfke ślepia, jakby ta była wspomnianym rogalem.

Mając wrażenie bycia pożeraną, elfka przestąpiła z nogi na nogę i odparła.
- Zapewniam, że jesteśmy bardzo życzliwi dla Waszej sprawy, jednakże z przyczyn formalno-prawnych nie mogę zdradzić mojego mocodawcy. Poza tym oficjalnie znajduję się wiele setek, może tysięcy ryw z tąd, a nasza rozmowa nie może się odbyć z przyczyn oczywistych.- Elfka postanowiła zrobić dłuższą pauzę by móc wysondować reakcje bądź myśli niziolicy.- Rozumiem, że nie budzę zaufania, ale powstrzymałabym się od pochopnych wniosków i nie odtrącała ręki, która w przyszłości może przynieść wraz ze sobą wiele korzyści.- Rzekła i po chwili wahania dodała.- Oczywiście korzyści obopólnych.

Ostatnio zmieniony przez Zębacz dnia Nie 22:27, 28 Lis 2010, w całości zmieniany 1 raz

-Dobra, dobra, kochana. Się będziesz przed sierściuchem tłumaczyć, najwyżej na nim się zatrzyma twoja diabelska kariera - odparła. -Oczywiście, te słowa nigdy nie padły, bo panienki tutaj nie ma - dodała z szelmowskim uśmiechem.

Drzwi otworzyły się dość energicznie gdy weszła młoda, krótko ostrzyżona czarnowłosa kobieta. Ledwo dostrzegalny uśmiech triumfu pojawił się na niebrzydkiej twarzy zeszpeconej świeżo zagojoną blizną na prawym policzku. Drzwi zamknęły się z trzaskiem.
-No w końcu znalazłam Diabły! Chcę do was przystąpić! Pora uporać się z tą okupacją Ferronu! - Oparła ręce na krawędzi biurka wpatrując się przez chwilę w niziołkę. Szybko jednak opanowała się, usiadła i zaczęła spokojniej.
-Przepraszam. Nazywam się Neola Tyrsar. Pochodzę z Wichrowych Gór, chcę wstąpić w szeregi Diabłów.- Wykrzywiła się w próbie uśmiechu, najwyraźniej dość bolesnej z powodu ledwo zabliźnionej rany.

Ostatnio zmieniony przez Reviri Chysis dnia Wto 19:46, 30 Lis 2010, w całości zmieniany 1 raz

Niziołka wydała z siebie charakterystyczne mlaśnięcie. -No, no. Kobiety walczą - uśmiechnęła się szeroko. -A jakimiś doświadczeniami możesz się złociutka podzielić?

Dziewczyna nieco się zmieszała.
-Cóż, miałam przyjaciół... Ojciec powtarzał, że bawimy się w partyzantów. Ale my tylko uczyliśmy się walczyć! Nie powinni byli atakować żołnierzy!- zacisnęła pięści by się opanować.
-Nie, nie mogę się pochwalić udziałem w żadnej akcji zbrojnej, wypasałam owce ojca niedaleko Doliny Czarnego Kamienia, nigdy nie walczyłam na poważnie.- ucichła na chwilę. -Ale się nauczę!
Zacięty wyraz twarzy wskazywał, że mocno w to wierzy.

Ostatnio zmieniony przez Reviri Chysis dnia Wto 21:15, 30 Lis 2010, w całości zmieniany 1 raz

Bywały dni lepsze na rozmowy z bezwłosymi. Bywały i gorsze. Ten nie mieścił się w żadnej z tych grup. Był nijaki, jak tylko nijaki może być kurz wciągany z każdym oddechem Lykonki. Samica pchnęła łapą drzwi i weszła do sali. Podniosła głowę znad ziemi i przypatrywała się z ciekawością na obecnych. W nozdrzach wibrowały zapachy potu, butwiejących desek i emocji. Na szczęście nie wyczuła kocich kudłów. Lykonka usiadła zawijając ogon wzdłuż uda i czekała na swoją kolej.

-O tak, o tak! - niziolica była zachwycona. -Z pewnością przypadniesz naszemu kotkowi do gustu!
Gdy trochę uspokoiła swoje emocje, powiedziała z uśmiechem na ustach -A teraz, wpisz się do tej księgi. Z taką samą werwą! - zacisnęła pięść i energicznie machnęła ręką, zachęcając dziewczynę.

-O, zwierzaczek! - najwyraźniej kwatermistrzyni nie mogła opanować swojego entuzjazmu. -Zapraszam, zapraszam!

Słysząc, że to do niej, samica podniosła się na łapy. Wszystkie cztery - Zapraszasz? - rzekła szczerząc kły w imitacji uśmiechu -A ktoś ty? Hycel? - Ogon powolnym ruchem zarysował w powietrzu elipsę - Zaprasza mnie - oczy z błyskiem zaciekawienia wbiły się w niziolice - Gdzie chcesz iść?

Ostatnio zmieniony przez Jotun dnia Wto 23:06, 30 Lis 2010, w całości zmieniany 1 raz

-Ja nigdzie nie chcę iść. Za to ty chcesz usiąść tu przede mną i przedstawić mi cel twej tu wizyty. - odparła sucho niziolica, z której momentalnie opadł cały entuzjazm.
-A hycel by cię nie zapraszał, tylko od razu wpakował do wora, nie pytając o zdanie.

Dopiero wstała, a chcą by usiadła. Dziwne zwyczaje. Usiadła - Dobrze. Cel? Ponoć zbierają się tu wszelkiej maści malkontenci... - zamilkła na chwilę, zastanawiając się nad doborem słów - A co... - już chciała zacząć, lecz poczuła ukłucie w nodze. Poderwała się i zaczęła swoimi zębami orać sierść w poszukiwania intruza. Gdy uznała, że insekt już nie będzie przeszkadzał dokończyła - A co obiecacie w zamian za moje usługi?