Neola Tyrsar

Imię: Neola

Nazwisko: Tyrsar

Rasa: człowiek

Klasa: powiedzmy, że barbarzyńca ;P

Pochodzenie: mała osada w Wichrowych Górach, niedaleko Doliny Czarnego Kamienia; Ferron

Wygląd: czarne, krótko obcięte włosy (zapewne obcinała je sama), piwne oczy, smagła cera, kobieta mocnej budowy (nie pulchna, po prostu "silna kobieta") z dużym biustem, wzrost średni. Charakterystyczna jest długa blizna na prawym policzku, wygląda na świeżą i najwyraźniej ból jeszcze jej dokucza.

Charakter: wydaje się skryta, zamyślona i małomówna jak na góralkę przystało, z reguły nawet tak jest, ale czasem nie potrafi opanować targających nią silnych emocji. Niektórzy mogą wziąć to za przejaw entuzjazmu. Nie potrafi sobie poradzić z przeszłością, która pchnęła ją w stronę odszukania siedziby Diabłów. zawsze święcie wierzyła w ideę odzyskania wolności przez Ferron.
Aha, ma jeszcze chyba zaburzenia osobowości, bo łatwo popada w skrajności: z ekscytacji w przygnębienie, z gniewu i złości w radość i naiwną wiarę w lepsze jutro.

Przedmioty charakterystyczne: naszyjnik wykonany z czarnego rzemyka, na którym zawieszony jest okrąg z ebonitu średniej jakości - pamiątka po zmarłej matce, zwykły żelazny nóż bojowy z drewnianą rękojeścią noszący wyraźne ślady zużycia

Historia postaci(nieobowiązkowa, na razie taka wersja na szybko): W tamtych dniach Neola wypasała owce w okolicach Doliny Czarnego Kamienia. Oczywiście w odpowiedniej odległości od samego megalitu. W końcu tylko Pani wie, co może się stać gdy się do niego zbliżyć. Zresztą kto by się tam zbliżał gdy w okolicy kręcą się ci dziwni żołdacy z fortu.
Obserwowała swoje zwierzęta z lekkim znudzeniem. Cóż, ktoś dobrze ją znający mógłby powiedzieć, że była wyraźnie niezadowolona. Poznać to można było po nieznacznie uniesionym prawym kąciku ust i ledwo dostrzegalnej zmarszczce na czole, ale górale z okolicy wiedzieli, że lepiej zostawić ją wtedy w spokoju. Powód niezadowolenia dziewczyny również był oczywisty dla okolicznych górali. Ojciec zakazał jej kontaktów z partyzantami. Uważał, że w obecnych warunkach ludności wyspy żyje się najlepiej i nie warto ryzykować zmian. Chciał, żeby jego córka w końcu poszła po rozum do głowy, zapomniała o swoich niepokornych znajomych, ich szkoleniu bojowym i „ustatkowała się”. Oczywiście przez ustatkowanie rozumiał poślubienie syna najbogatszego hodowcy kóz w okolicy, rodzenie mu dzieci i pieczenie chleba w każdy pierwszy dzień tygodnia. Wysłał ją do pasania owiec, żeby wszystko przemyślała i spojrzała na swoje życie z właściwej perspektywy. Naprawdę nie można dziwić się jej niezadowoleniu.
Ale dziewczyna odczuwała również niepokój. W wyciu wiatru można było wyczuć jakąś zmianę. Jakby coś się szykowało. Zwierzęta zrobiły się niespokojne. Ale najbardziej wystraszyły dziewczynę światła z Doliny, zwykle nie pojawiały się w dzień. To nie mogło oznaczać niczego dobrego. Wstała i pobiegła do wioski zostawiając zwierzęta za sobą.
Na placu w centrum wioski właśnie kończyła się egzekucja. Oddział żołnierzy Imperium patrolujący okolicę wpadł w zasadzkę partyzantów. Oczywiście była to lokalna młodzież, która z prawdziwym ruchem oporu nie miała wiele wspólnego. Ale żołnierze postanowili ich przykładnie ukarać, bo w dwóch z nich zostało rannych. Neola wpadła na plac właściwie po czasie, żołnierze zbierali się już w dalszą drogę. Pod słupem ogłoszeniowym leżały ciała. Wobec braku szubienicy, czy drzewa na którym mogłaby zawisnąć trójka „zbrodniarzy” żołdacy udusili ich samym sznurem. Mieszkańcy osady przypatrywali się temu ponuro. Neola stanęła zdezorientowana. To byli jej przyjaciele, dwóch chłopaków i dziewczyna z którymi dorastała, dzieliła marzenia o wolności. Jak mieszkańcy mogli do tego dopuścić?

W domu zastała ojca. Był wściekły, że wróciła bez owiec. Krzyczał.
- Jak mogłaś okazać się taka nieodpowiedzialna? Zwierzęta się nam zmarnują skoro nie potrafisz się nimi zająć z dala od wioski. Po co wróciłaś? – chodził po izbie co chwila kierując na nią oskarżycielskie spojrzenie. Twarz mu poczerwieniała ze złości. –Myślałaś sobie zawsze, że partyzantka to zabawa? Że napsujecie krwi Imperium bez żadnych konsekwencji? O, jak dobrze, że twoja matka nie dożyła dni, w których razem z przyjaciółmi narażasz się głupio na śmierć. Ci głupcy dostali na co zasłużyli! Dobrze, że Ciebie tam nie było. Nigdy więcej nie spotkasz się z takimi typkami!
-Czemu nie? Zakażesz mi? Zamkniesz w dyby do dnia ślubu? Matka poparłaby moje marzenie o wolnym Ferronie – nie krzyczała, zaciskając pięści starała się opanować. Ale ojciec nie zniósł jej odpowiedzi, tego że ośmiela się nadal mu sprzeciwiać. Uderzył ją w twarz a jego pierścień z ebonitu kiepskiej jakości rozciął skórę na jej prawym policzku.
-Nie pyskuj! I koniec z tymi mrzonkami. Zostaniesz tu, aż postanowię co z tobą zrobić.
Ale Neola miała już dość. Imperialni żołdacy zabili jej przyjaciół, a ojciec nadal ich popierał? Te szumowiny robiły co im się żywnie podoba. Była tylko jedna siła, która naprawdę im się sprzeciwiała. A ona ją odszuka. Szybko spakowała kilka niezbędnych w podróży rzeczy, pamiątki po matce i trochę pieniędzy. Wytarła krew płynącą z rozciętego policzka i wymknęła się z izby. Odszuka tych, którzy występują przeciwko Imperium. Odszuka Ferrońskie Diabły.

Ostatnio zmieniony przez Reviri Chysis dnia Śro 19:37, 01 Gru 2010, w całości zmieniany 2 razy