Tawerna Ahada

Zapyziała tawerna nieopodal portu, zbudowana z drewnianych bali, które zdążyły już zbieleć od soli i zostać porządnie nadgryzione przez korniki. Gospodaruje tu sidan Ahad, który nie raz oferuje wędrującym wojownikom płatne zadania do wykonania.
Można tu tanio zjeść(oczywiście dominują dania rybne) i napić się piwa. Trzeba się tylko przyzwyczaić do wszechobecnego rybiego zapachu...

Ważka siedział cicho w kącie i popijał ciemne wino. Miał zły humor. Czuł się jak zdrajca i wiedział, że tego poczucia nie pozbędzie się przez długi czas, być może do końca życia. Splamiłeś honor ojca, powtarzał głos w głowie. [i]Niszczysz wszystko, co on budował![i], dodawał szybko.
- Taka jest cena wolności... - powiedział Tom pod nosem i pociągnął z kufla kolejny solidny łyk. Zapowiadają się trudne czasy.

Do tawerny wszedł sidan ubrany w purpurową tunikę przetykaną złotymi nićmi i ciemne, długie spodnie. Na palcu błyszczał sygnet, zza prawego ucha wystawał trzonek miecza, skutecznie odwracając uwagę od bosych stóp przybysza.
Kot pociągnął nosem, leniwie rozejrzał się po sali i takim też krokiem skierował się do kąta zajmowanego przez Ważkę.
-Ty jesteś ten co chce odkupić swoje winy walcząc i budując wolny Ferron? - zapytał bez pardonu, stając przy stoliku.

Półelf spojrzał przytępionym wzrokiem na przybysza. Zapchlony kot..., dopowiedziała jego jaźń, a on sam zawstydził się tej myśli. Musiał - od dnia dzisiejszego Ważka nie był już samotnikiem, teraz miał cel i musiał do niego dążyć z innymi nawet wtedy, kiedy nimi gardził.
Tom podniósł głowę i zaczął wpatrywać się w żółte oczy Sidana.
- Ja jestem - odpowiedział w końcu i czekał na dalszy rozwój wydarzeń.

Ostatnio zmieniony przez atresj dnia Nie 21:01, 28 Lis 2010, w całości zmieniany 1 raz

-de Callies, twój nowy przełożony - rzucił sidan i nie czekając na zaproszenie przysiadł się do półelfa.
-Cieszę się, że zdecydowałeś się do nas dołączyć, chociaż cię nie znam. Niezwykle się uradowałem, kiedy usłyszałem, że weteran walk ferrońskich chce do nas dołączyć. Przyznam, że zazwyczaj reakcja jest wprost odwrotna...

Elf w zadumie pokiwał głową. Durniu, spoufalasz się z SIERŚCIUCHEM! Pieprzonym pokarmem dla wesz!, huczało aż we łbie młodemu rycerzowi. Ważka jednak wyciągnął do nowego towarzysza dłoń i uścisnął mu jego.
- Zazwyczaj... To bardzo względne słowo. ZAZWYCZAJ ludzie nie wracają z Ferronu. Mi się udało i... Niech to będzie taki mój dług wdzięczności wobec kraju - uśmiechnął się z przekąsem i napił się piwa. - Pijesz? Kupić Ci coś? Z doświadczenia w armii wiem, że należy podlizywać się przełożonym - i tym razem uśmiechnął się całkiem szczerze, choć w jego umyśle toczyła się właśnie batalia przeciw niemu samemu.

-To nie armia - odparł sucho sidan. -Ale z chęcią napiję się mleka. Typowo sidańskiego mleka - przez twarz przebiegł tajemniczy uśmieszek. -Ahad powinien wiedzieć o co chodzi.
-Masz rację, nie wracali stamtąd. Nie raz i nie dwa sam się do tego przyczyniłem. - strzepnął niewidoczny okruszek z tuniki. -Ale teraz takie metody są mało pochwalane. Trzeba działać dyplomatycznie. A żeby działać skutecznie, trzeba mieć silne argumenty.

Ważka prychnął. Polityka!, podpowiedział sarkastycznie głos w jego głowie.
- Argumenty? - spytał przeciągle. - A czym nasze różnią się od Lothariańskich? Nie wierzę w to, żeby nie chodziło tutaj o jedną lub dwie bryłki złota. Po prostu... Chcę być inny. Na tym, co dzieje się w Ferronie tracą ludzie, tracą... Ci niewojenni. Nie powinno tak być. Armia Cesarska powinna opuścić Ferron, bo to zbyt niebezpieczne miejsce, kiedy są na jego terenie. To jest mój argument - dodał i uśmiechnął się pewnie.

-No to siedzą przede mną dwa... - szybko się zreflektował i nie dokończył myśli. -Mówisz, że chodzi o złoto i takie tam. Może masz rację. Ja robię to co robię z czystego altruizmu. Mam w rodzinnych stronach wystarczająco dużo bogactw, żeby rzucić to wszystko i opływać w dostatki do końca życia - przerwał na chwilę, zastanawiając się nad słowami, które padły przed momentem.
-Tak, z imperialną armią na swych ziemiach Ferron to zdecydowanie zbyt niebezpieczne miejsce dla mieszkańców. Nie tylko ludzi - popatrzył z ukosa na Ważkę.

Ważka uśmiechnął się i parsknął przyjacielsko.
- No to mamy dyplomatyczną armię wyzwolenia zarządzaną przez arystokratę. Brzmi swojsko, nie sądzisz? - spróbował pociągnąć z pustego już kufla, po czym zdziwiony zajrzał do wewnątrz szklanicy. Westchnął i odstawił ją. - Nie tylko ludzi... Masz na myśli nieludzi czy istoty magiczne i dzikie? Nigdy nie zastanawiałem się nad tym, jak właściwie eksploatacja terenów Wyspy wpływa na jej faunę i florę.

-Nie takie twory w świecie widziałem. I wiem również, że dyplomacja sama w sobie nie przyniesie skutków... - zawiesił głos na chwilę, po czym mówił dalej -Nie tylko ludzie. Czyli zaplute krasnoludy i kurduplowate gnomy. Ćwierćinteligentni orkowie. Elfopodobne stworzenia. I inne zwierzopodobne humanoidy. Magiczne istoty mają swój świat, wojny zwykłych mało ich obchodzą. To samo dzicy. Ferron to problem ras zwanych inteligentnymi. Aczkolwiek nie za bardzo takie są...

Półelf lekko speszony popatrzył na kota i poczuł się, jakby tracił grunt pod stopami. Przecież to kot, jak on śmie tak obrażać inne rasy, zawszony... Nie potrafił dokończyć nawet w myślach. Ten kot miał rację.
- Skoro tak ich wszystkich nienawidzisz, to czemu się w to mieszasz? - spytał zdziwiony.

-Nienawidzę? Kogo? - zdziwił się sidan. Szybko przeanalizował swoje słowa i doszedł do wniosku, że Ważka nie do końca go rozumie.

Ważka spoglądał w stronę Sidana skonfundowany. Dziwak..., myślał sobie. Nie - raczej typowy arystokrata, dodał.
- Nie wiem, jak to jest roztrząsane u Was, Zmiennookich, ale my korzystamy z negatywnych epitetów, żeby wyrazić swoją dezaprobatę wobec czegoś lub kogoś.

- A od kiedy szczera prawda jest negatywnym epitetem? Czy gnomy nie są kurduplowate? Widziałeś kiedyś krasnoluda, który by nie zapluł sobie brody? - odparł, dalej szczerze zdziwiony.
-Elfopodobnymi stworzeniami zaś nazywam elfy, mroczne elfy i pół elfy. Zwierzopodobni to jak nazwa wskazuje sidany, lacerty, lykony i ghrulle. Nigdzie tu nie widzę pejoratywnych epitetów.